નામદાર કોર્ટે માનેલ કે, માધાન અરજીના વિચારણાના પ્રશ્નનો નિર્ણય પહેલા લેવો જરૂરી હતો. તે સરળ કારણસર છે કે જો સમાધાન કાયદેસર અને યોગ્ય માનવામાં આવ્યું હોત, તો ગુણદોષના આધારે બીજી અપીલનો નિર્ણય લેવાની કોઈ જરૂર નહોતી. બીજા શબ્દોમાં કહીએ તો, ગુણદોષના આધારે બીજી અપીલનો નિર્ણય લેવાની જરૂર ફક્ત ત્યારે જ ઊભી થઈ હોત જો સમાધાન ગેરકાયદેસર અને સંબંધિત પક્ષો માટે બંધનકર્તા ન હોત.

તેથી, હાઇકોર્ટે પ્રતિવાદી નં. ૨ દ્વારા ફરિયાદ કરાયેલ સમાધાનની વાસ્તવિકતા અને કાયદેસરતાના પ્રશ્ન પર વિચાર ન કરીને ભૂલ કરી અને તરત જ યોગ્યતાના આધારે બીજી અપીલનો નિર્ણય લેવાનું શરૂ કર્યું. હાઇકોર્ટ દ્વારા હાથ ધરવામાં આવેલી આ પ્રક્રિયામાં, સમાધાન કાયદેસર હતું કે નહીં તે પ્રશ્ન તેના યોગ્યતાના આધારે ઉકેલી શકાયો નહીં, જે તેને પ્રથમ કિસ્સામાં ધ્યાનમાં લેવો જોઈતો હતો.( para-15-16).

રીલેટેડ પેરેગ્રાફ :

 This implied that the question of consideration of compromise petition was required to be decided first. It is for the simple reason that if the compromise was held to be legal and proper, there was no need to decide the second appeal on merits. In other words, the need to decide the second appeal on merits would have arisen only if the compromise would have been held illegal and not binding on the parties concerned.

The High Court, therefore, erred in not considering the question of genuineness and legality of the compromise as complained by defendant No. 2 and straightaway proceeded to decide the second appeal on merits. In this process undertaken by the High Court, the question as to whether the compromise was legal or not could not be gone into on its merits, which it ought to have been gone into in the first instance.( para-15-16).