ભારતીય પુરાવા અધિનિયમ, ૧૮૭૨ ની કલમ ૬૦ ની જોગવાઈ અનુસાર મૌખિક પુરાવા, કોઈપણ કિસ્સામાં, સીધા હોવા જોઈએ.આનો અર્થ એ છે કે જો કોઈ હકીકત જોઈ શકાય, તો પુરાવા એવા સાક્ષી તરફથી હોવા જોઈએ જે કહે છે કે તેમણે તે જોયું છે. તેવી જ રીતે, જો કોઈ હકીકત સાંભળી શકાય, તો પુરાવા એવા સાક્ષી તરફથી હોવા જોઈએ જે કહે છે કે તેમણે તે સાંભળ્યું છે. આ જ સિદ્ધાંત અન્ય કોઈપણ અર્થ અથવા રીતે સમજાયેલી હકીકતોને લાગુ પડે છે.

કલમ 60 ના આવશ્યક તત્વો નીચે મુજબ છે:

પ્રત્યક્ષતા:

મૌખિક પુરાવા એવી વ્યક્તિ દ્વારા પૂરા પાડવામાં આવવા જોઈએ જેણે હકીકતને સીધી રીતે અનુભવી હોય. તે બીજા કોઈએ શું કહ્યું કે તેમણે જોયું, સાંભળ્યું અથવા અનુભવ્યું તેના પર આધારિત ન હોઈ શકે.

પુરાવાના પ્રકારો:

દ્રશ્ય: એક સાક્ષી જે જણાવે છે કે તેમણે કંઈક જોયું.

શ્રવણ: એક સાક્ષી જે જણાવે છે કે તેમણે કંઈક સાંભળ્યું.

અન્ય ઇન્દ્રિયો: એક સાક્ષી જે જણાવે છે કે તેમણે અન્ય ઇન્દ્રિયો (દા.ત., ગંધ, સ્પર્શ) દ્વારા કંઈક અનુભવ્યું.

મંતવ્યો: મંતવ્યો તે વ્યક્તિ દ્વારા આપવા જોઈએ જે તેમને ધરાવે છે અને તે મંતવ્યો માટેના આધાર પણ જણાવવા જોઈએ.

અપવાદો:

પ્રબંધો: પ્રકાશિત ગ્રંથોમાં વ્યક્ત કરાયેલા મંતવ્યો લેખક ઉપલબ્ધ ન હોય તો ગ્રંથ રજૂ કરીને સાબિત કરી શકાય છે.

મહત્વપૂર્ણ બાબતો: જો મૌખિક પુરાવા તેના અસ્તિત્વ અથવા સ્થિતિનો ઉલ્લેખ કરે તો કોર્ટ નિરીક્ષણ માટે કોઈ મહત્વપૂર્ણ વસ્તુને રજુ કરવાની માંગ કરી શકે છે.